Geweldige gratie

• Amazing grace

Amazing Grace is een documentaire over de opnames van Aretha Franklin’s album ‘Amazing Grace’ in de New Temple Missionary Baptist Church in Los Angeles in januari 1972.

Halverwege Aretha Franklins gospelset in documentaire Amazing Grace zegt de dominee tegen het publiek: ‘Als je de spirit nu nog niet hebt gevoeld, voel dan maar the next best thing.’ Maar wie de spirit dan nog niet voelde, heeft wat op te biechten. Vanaf de eerste minuten in de ben je verloren, zó indrukwekkend is het: een 30-koppig gospelkoor, een band, een orgel en The Queen of Soul op de toppen van haar kunnen. De diva-kroon ging af, de entourage bleef thuis. Dit was een thuiswedstrijd. Dat de beelden van de live opnamen van Franklins gospelalbum nu eindelijk te zien zijn is op zich al een wonder: vijftig jaar lagen ze te verstoffen, maar aan kracht hebben ze niets ingeboet. We zien geen pratende hoofden van grijze muziekjournalisten, geen voice-overs van haar familie. De muziek en de close-ups doen het werk. Glimmende ogen en wiegende heupen in het publiek, een vaderlijke hand die wat zweet wegveegt, koorleden die het niet kunnen laten om op te springen en mee te brullen. Noem het God, noem het energie, noem het Aretha Franklin: er gebeurde dat weekend in 1972 – en nu in je filmtheater – iets groots. Dit is geen concertregistratie, dit is een ervaring. Halleluja!

De film Amazing Grace zou in 1972 al worden uitgebracht. De originele regisseur (Sydney Pollack) was echter niet in staat om de film te voltooien omdat hij geen klapbord had gebruikt voor het synchroniseren van het beeld en geluid. De film belandde meer dan 38 jaar in de studiokluis. Voor zijn dood in 2008 droeg Pollack de beelden over aan producent Alan Elliott, die er na twee jaar in slaagde het beeld en geluid te synchroniseren en de film af te maken.

 

De jeugd van Ivan

• Tarkovski: De jeugd van Ivan

De ouders van de twaalfjarige Ivan zijn door de nazi’s vermoord. Gedreven door haat sluit de jongen zich aan bij een groep partizanen aan het front om tegen de Duitsers te strijden.

Tarkovski’s eerste lange film biedt een voor Russische begrippen ongebruikelijke kijk op de Tweede Wereldoorlog. Het is geen conformistische sovjetoorlogsfilm vol heroïsche wapenfeiten maar een geëngageerde, persoonlijke getuigenis.

Ivan is een Russische jongen, die tegelijkertijd symbool staat voor alle kinderen die slachtoffer worden van oorlogsgeweld – een heden ten dage al te actueel thema.

“De jeugd van Ivan” (1962) viel op door zijn visuele kwaliteiten; de verbeelding van dromen speelt een belangrijke rol. De Sovjetregering was er minder over te spreken, waardoor de film vrijwel geen aandacht kreeg en in een kleine roulatie werd uitgebracht. Nu is zijn meesterlijke debuut te zien in een nieuwe restauratie.

Andrej Tarkovksi (1932 – 1989) is een Russische filmmaker ten tijden van de Sovjet Unie. Hij wordt beschouwd als een van de grootste filmmakers uit de geschiedenis.

Waankunst

• Kunstzinnige hallucinaties

Ruben Brandt (jazeker, zijn naam verenigt Rubens met Rembrandt) behandelt patiënten met een merkwaardige vorm van kleptomanie: ze stelen kunstwerken. Zelf echter is Ruben geestelijk ook niet helemaal gezond. Hij wordt geplaagd door nachtmerries en hallucinaties waarin figuren uit beroemde schilderijen hem aanvallen en achtervolgen.

Er zit eigenlijk maar één ding op als remedie: hij moet die kunstwerken stelen om zo zijn angsten de kop in te kunnen drukken. Of ziekte en therapie in de DSM-5 zijn terug te vinden, is maar zeer de vraag, maar los daarvan is de Hongaarse animatiefilm Ruben Brandt, collector, waaraan de maker, Milorad Krstic, zeven jaar heeft gewerkt, een krachttoer. Niet alleen komen fameuze kunstwerken (van Picasso, Warhol, Manet e.a.) in groteske varianten tot leven, ook wordt gerefereerd aan een flink aantal klassieke films. Voor sommigen een feest der herkenning, voor anderen een moeilijke quiz – maar geen zorgen: in de aftiteling worden ze allemaal netjes opgesomd. Volgens Krstic staat elke animatiefilm op vijf poten: verhaal, grafische weergave, kwaliteit van de animatie, muziek en geluid. Dat verhaal is misschien wat gezocht, maar de rest staat als een huis. Een film met actie en vaart, waarin zoveel gebeurt dat je soms niet weet waarnaar je moet kijken.

Magische sappige peer

In het kleine havenstadje Solby hebben Mitcho de waterrat en Sebastiaan de olifant een goed leven.

Op een dag vinden ze een fles in de zee met daarin een mysterieuze boodschap. De brief blijkt van de burgemeester die al jaren vermist wordt. Hij zit op een geheimzinnig eiland en heeft een geweldige ontdekking gedaan. In de fles zit ook een zaadje, wat uitgroeit tot… een mega grote peer! Maar de gemene locoburgemeester Kwast is helemaal niet blij met een grote peer in zijn stad. Om de peer te beschermen en de oude burgemeester te vinden besluiten Mitcho en Sebastiaan op zoektocht te gaan. Met behulp van de gekke professor Glykose gaan ze de open zee op, waar zeemonsters en rare piraten op de loer liggen. Gelukkig hebben ze de mega grote peer om hen te beschermen. Een ongelooflijk, magisch en sappig avontuur!

https://youtu.be/7gBsODVK0lk

Het ongelooflijke verhaal van de mega grote peer is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Deense auteur Jakob Martin Strid. Deze vlot geanimeerde film vangt de rijke verbeeldingskracht en humor van het kinderboek.

“Het Goeie Leven”

• Een sociaal-realistische film over het Brabant van de jaren 90

Vettige colaglazen op een papieren tafelkleed rondom een gourmetstel, een leren shag-etui in de bedrijfskantine, een gehaakt kleedje over de leren bank en vergeeld plastic over het toetsenbord. “Het Goeie Leven” is een sociaal-realistische film over het Brabant van de jaren 90. In de film volgen we dorpelingen tijdens hun dagelijkse bezigheden in een fictief Brabants dorp. 
De gemeenschap maakt zich op voor de tradities van de decembermaand. De gezelligste maand van het jaar.

De film bestaat uit scènes die elk in een totaalshot een situatie laten zien. Zo volgen we onenigheid bij de gemeenteraad over digitalisering bij de plaatselijke voetbalclub, een oude vrouw probeert los te komen van haar eenzaamheid en een puber probeert via een assertiviteitscursus van het pesten af te komen.

Op leven en dood

• Sterven is een wet, geen straf

Leven en dood zijn twee uitersten, en toch liggen ze vaak akelig dicht bij elkaar. Het kan zomaar over zijn.

Dat is precies wat deze korte animatie van de Nederlandse Marsha Onderstijn laat zien. In The Life of Death zie je hoe ‘De Dood’ (die er toch liever uitziet dan je zou denken) dolgraag vrienden wil worden met ‘Het leven’. En zoals je misschien wel verwacht gaat dat niet goed samen. Een prachtige korte film die je diep ontroert.

Blijf nog wat, je bent zo mooi!

• Zo’n moment dat je nooit meer vergeet

De mooiste momenten van het leven duren vaak even maar. Een fractie van een seconde, een minuut, een kwartiertje. In een ogenblik is het voorbij. Een herinnering achterlatend. Ben je blij? Teleurgesteld of bedroefd? Het Koester je de herinnering? Of wil je hem het liefst vergeten?

Karis Oh, animator, maakte er een prachtige animatiefilm over. Als afstudeerproject maakte ze de korte film The Moment. Over een meisje dat in het park zit te tekenen. Als er een vreemde man bij haar aan tafel komt zitten, ontdekt ze uiteindelijk iets over hem dat het moment stevig in haar geheugen etst.

Een gat in mijn hart….

“De regisseur creëert een mooie balans tussen droevige en vrolijke elementen, waardoor het verhaal je grijpt en met zich mee voert.”

Hoofdpersoon in deze zwart-witfilm is de negentienjarige Fransman Henri, die na het overlijden van een dierbare door een verkeersongeluk wordt geconfronteerd met de vergankelijkheid en de kwetsbaarheid van het leven.

De film, met de originele titel Un Creux dans Mon Coeur, ging begin dit jaar in première tijdens de Berlinale in Berlijn. Daarna was de film op een groot aantal internationale festivals te zien. In Nederland is de film te zien tijdens het Nederlands Film Festival in Utrecht.

A Hole in My Heart  is namens Nederland ingezonden voor de Oscars in de categorie Korte Fictiefilm.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet – Otto

https://vimeo.com/jobjorismarieke/otto-trailer

De 10 minuten durende film Otto gaat over een kinderloze vrouw die het imaginaire vriendje van een meisje steelt. De animatiefilm gaat in première tijdens het Toronto International Film Festival in Canada, dat 10 september begint.

Deze film van animatiestudio Job, Joris & Marieke is namens Nederland ingezonden voor de Oscars. In de categorie Korte Animatiefilm hoopt ons land kans te maken.

Vorig jaar werd van dezelfde makers de film A Single Life ingestuurd. Zie https://kunststukjes.wordpress.com/2015/01/16/a-single-life-muziek-is-de-blikopener-van-je-ziel/

A Single Life
A Single Life kreeg veel lovende recensies en internationale prijzen. Job Roggeveen (1979), Joris Oprins (1980) en Marieke Blaauw (1979), allen afgestudeerden van de Design Academy in Eindhoven, hebben in 2007 in Utrecht hun animatiestudio opgericht.