“King of the Beach” is wederom een mooie plaat van Chris Rea. Op “King of the Beach” staan mooie, voornamelijk redelijk ingetogen/midtempo luisterliedjes. Zijn gitaarspel eist wat mij betreft op “King of the Beach” niet de hoofdrol op. Nog steeds is zijn spel erg mooi, intens en meeslepend, maar vooral zijn diepe, donkere en warme stem pakken op “King of the Beach”. Met name in de ballads zorgt dat voor menig kippenvel moment. Een mooi opgebouwd nummer vind ik “Sandwriting”. Alle ingrediënten voor een ultieme Chris Rea song zijn aanwezig. Maar los daarvan valt er meer dan genoeg momenten om te genieten op “King of the Beach”. Gewoon weer een uitermate prettige luisterervaring. All summer long!
10 albums (9 reguliere en 1 verzamel met herwerkste songs) waren voorafgegaan. Maar Chris Rea was nog lang niet uitgezongen. Met ‘The Road To Hell’ sloeg hij een iets ander pad in, vooral de thematiek werd verlegd: hier niet meteen liefde, jeugdjaren en de zee als onderwerp, wel maatschappijkritische songs. Wellicht is het zijn meest succesvolle album, zeker vanuit commercieel standpunt bekeken. Voor het eerst zag ik een clip vaak gespeeld worden. Die clip was natuurlijk ‘The Road To Hell’. Het eerste deel is somber en dreigend, in deel 2 barst de song volledig open. Als we zo door doen, zijn we onze planeet naar de verdoemenis aan het helpen, de weg naar de hel. Heerlijk gitaarspel. Op dit album staat de gitaar veel centraler dan voorheen. De invloed van de tv wordt zwaar op de korrel genomen in ‘You Must Be Evil’: je moet wel slecht zijn om zulke rotzooi op onze kinderen los te laten. Tien jaar later zal ‘The Road To Hell 2’ verschijnen, maar dan zal het gaan over de invloed van de computer.
‘That’s What They Always Say’ hoort ook in dat rijtje, uiteindelijk draait het om geld en macht. De dreiging, maar ook een sprankeltje hoop, is er in het wondermooie ‘Looking For a Rainbow’: mensen op zoek naar een beloofd land, een aards paradijs. Bewondering voor Amerika (natuur, niet politiek) weerklint in ‘Texas’ en ‘Daytona’.
Weing liefdessongs dit keer, alleen ‘Your Warm and Tender Love’ (mooie ballad) en ‘I Just Wanna Be With You’ (luchtig niemendalletje als afwisseling van een eerder zwaar album) gaan erover. De slotsong ‘Tell Me There’s A Heaven’ is een pareltje: het kind vraagt aan zijn pa of er wel een hemel bestaat, waar al die rotzooi voorbij is. Geen antwoord, wel een troostend en warm nummer. Passende afsluiter: we zijn op de weg naar de hel, maar de hemel biedt redding. Maar toch overheerst doemdenkerij en somberheid: bestaat dat land met de regenboog, bestaat die hemel? De warme stem van Rea doet een beetje geloven in het goede.
The Road To Hell
Stood still on a highway
I saw a woman
By the side of the road
With a face that I knew like my own
Reflected in my window
Well she walked up to my quarterlight
And she bent down real slow
A fearful pressure paralysed me
In my shadow
She said “Son, what are you doing here?
My fear for you has turned me in my grave”
I said “Mama, I come to the valley of the rich
Myself to sell”
She said “Son, this is the road to Hell”
On your journey ‘cross the wilderness
From the desert to the well
You have strayed upon the motorway to Hell
Well I’m standing by a river
But the water doesn’t flow
It boils with every poison you can think of
And I’m underneath the streetlights
But the light of joy I know
Scared beyond belief way down in the shadows
And the perverted fear of violence
Chokes a smile on every face
And common sense is ringing out the bells
This ain’t no technological breakdown
Oh no, this is the road to Hell
And all the roads jam up with credit
And there’s nothing you can do
It’s all just bits of paper
Flying away from you
Look out world take a good look
What comes down here
You must learn this lesson fast
And learn it well
This ain’t no upwardly mobile freeway
Oh no, this is the road to Hell
Tot 2002 kende ik Chris Rea eigenlijk alleen van zijn overbekende kersthit “Driving Home for Christmas”. In 2002 bracht Rea zijn bluesplaat “Stony Road” uit. ter gelegenheid van een verjaardag kreeg ik het prachtige album “Auberge”. Het is een prachtplaat, waarop zijn mooie diepe warme stem en dito gitaarspel de hoofdrol opeisen. De gelijknamige opener… Lees verder Auberge
Zanger en gitarist Chris Rea werd op 4 maart 1951 geboren in de Engelse kustplaats Middlesborough. Rea begon zijn carrière in de lokale rockgroep Magdale als vervanger van de latere Deep Purple-zanger David Coverdale. De groepsnaam werd veranderd in The Beautiful Losers en in 1975 werd de formatie door het Engelse muziekblad Melody Maker uitgeroepen tot ‘beste nieuwe act van 1975’. Omdat de groep er maar niet in slaagde een platencontract los te peuteren, besloot Rea in 1976 om The Beautiful Losers te verlaten en zich te concentreren op een solocarrière.
Rea tekende een contract bij platenmaatschappij Magnet en in 1979 verscheen zijn eerste album ‘Whatever Happened to Benny Santini?’. Alhoewel de punkrage inmiddels in alle hevigheid was losgebarsten, slaagde Rea erin om met het sfeervolle ‘Fool (If You Think It’s Over)’ een wereldhit te scoren. In de jaren die zouden volgen bracht Rea met de regelmaat van de klok degelijke albums uit, die echter door het grote publiek niet werden opgepikt. Zo verschenen achtereenvolgens ‘Deltics’ (1979), ‘Tennis’ (1980) en ‘Chris Rea’ (1982).
Met ‘I Can Hear Your Heartbeat’, afkomstig van zijn vijfde album ‘The Watersign’ (1983) scoorde Rea weer een gigantische hit. Rea heeft zich dan ontwikkeld tot een gerespecteerd artiest, die met zijn schorre stem en slide gitaarspel miljoenen albums weet te verkopen.
In 1984 verscheen het album ‘Wired to the Moon’, het jaar daarop gevolgd door ‘Shamrock Diaries’ en stond Rea met ‘Josephine’ hoog in de hitlijsten. Onverstoorbaar bleef hij nieuwe albums uitbrengen: ‘On the Beach’ (1986), ‘Dancing With Strangers’ (1987), ‘The Road To Hell’ (1989), ‘Auberge’ (1991), ‘Gods Great Banana Skin’ (1993) en ‘Espresso Logic’ (1994).
Chris Rea verraste vriend en vijand met het album ‘La Passione’ uit 1996, waarop hij experimenteerde met house-muziek. Met de single ‘Disco La Passione’, een duet met zangeres Shirley Bassey, stond hij hoog in de Top 40. Vervolgens verschenen nog ‘The Blue Cafe’ (1998) en ‘Dancing Shoes’ (2000).
Chris Rea mag dan wel geen extravagante wereldster zijn geworden, hij is wel een van de meest constante factoren in de popmuziek.
Kunst-stukjes 